Tuzla je pretežno industrijski grad u centralnom dijelu Bosne i Hercegovine, u dolini planine Majevice. Grad je poznat po hemijskoj i motornoj industriji. Naročito je poznat po velikom bogatstvu solju, po kojoj je i dobio ime (iz turskog jezika: "tuzi" znači "so"), te ovaj grad leži na velikom broju rudnika soli. Broj stanovnika naglo opada nakon rata u Bosni i Hercegovini, 1992-1995, kada veliki broj srpskog stanovništva napušta ovu oblast. Tuzla je jedno od najstarijih naselja u Evropi sa kontinuitetom življenja. Dokaz tome su i pronađeni ostaci starog naselja sojeničkog tipa iz vremena neolita. Arheolozi su otkrili brojna naselja sa bogatim ostacima materijalne kulture prastarih stanovnika ovog područja. Pronađen je veliki broj neolitskih glinenih posuda sa raznim ornamentima od crne, sive i crvene keramike ali i kameni noževi, sekire, strugači i drugo. Otkriveni su ostaci hrane, ljudske kosti, životinjske kosti i razni plodovi koji su koristili za ishranu ljudi tog doba. I ovi podaci potvrdili su tvrdnje da je područje Tuzle bilo naseljeno još u mlađem kamenom dobu. Među pronađenim arheološkim materijalima ističe se i keramička neolitska posuda čija je namena bila kuvanje slane vode i proizvodnja soli. Prva pisana reč o Tuzli potiče iz 950. godine. Te je godine vizantijski istoričar i car Konstantin Porfiregonit u svom delu „O upravljanju državom“, izričito spomenuo Tuzlu kao grad, pod rimskim nazivom Salines što znači grad soli, sa napomenom da se nalazi u sastavu Raškog kneza Časlava, koji je poginuo u borbi sa Mađarima. Na početku rata u Bosni i Hercegovina, u gradu se desio napad na kolonu JNA, koja se povlačila po ranijem dogovoru prema Srbiji.

Legenda o tuzlanskoj kozi O ovoj legendi su pisali mnogi, čak i ozbiljni historičari, romanopisci i humoristi, o njoj i na njoj su mnogi doktorirali. Naime, govorilo se da je prvo mlijeko u prahu proizvedeno u Tuzli od tuzlanske koze, a ne od Kulovićeve švajcarke. Prvi dokumenti u kojima se spominje Tuzla napisani su sredinom 10. stoljeća. U tom istom spisu govori se o Tuzli i o pobunama u istoimenoj provinciji. Naime, Tuzlaci su se suprostavljali nerazumnim odlukama Senata, među kojima je i ona da se unište sve koze, jer su štetne po uzgoj šume. No, mještani su ipak zadržali i zaštitili jednu kozu. Pobunjenici su kozu čuvali, njegovali i hranili. Sa jačanjem plemena, raste i broj koza. Te je usljedila nova odluka Senata da se sve koze moraju uništiti; ne smije ostati ni jedan primjerak, ni u zološkom vrtu, pa čak ni u školskim udžbenicima. Medutim, neki Tuzlak, čija je je životna opsesija čuvanje svega što je na indexu vlasti, sačuvao je jednu kozu. Čuvao je u sredini koja je bila neprijateljski raspoložena prema ovoj vrsti. No, vremenom propisi su blijedili, koza je postajala sve smjelija i zanimljivija. Ona je tako postala atrakcija, privlači mnoge turiste koji joj prilaze sa nekim posebnim osjecajem kao na hodočašce. Ulaz u skromno dvorište u kome se koza šetala je besplatan, ali je svaki od znatiželjnika ostavljao u kesicu novčić kao prilog akciji za očuvanje ove vrste. Za uzvrat domacin svakog ko to poželi slika sa kozom za uspomenu. Koza je dobila i svoj spomenik ispred Hotela Tuzla